Dinsdag 28 juli 2015
Gebruik van ß2-agonisten in de sport: zijn de huidige criteria correct?
Achtergrond: De dopingcontrolereglementen verbieden het gebruik van ß2-agonist luchtwegverwijders (salbutamol, salmeterol, formoterol en terbutaline), tenzij de betrokkene de procedure volgt die bekend staat als de ‘abbreviated therapeutic use exemption’ (aTUE). Doel: Belichten hoe de intentie om mogelijke valsspelers te ontdekken schade kan berokkenen aan atleten die werkelijk een behandeling met luchtwegverwijders nodig hebben. Methoden: Eenendertig atleten van hoog niveau (18 mannen en 13 vrouwen) met een eerdere diagnose van astma werden in ons laboratorium onderzocht, teneinde een aTUE te verkrijgen voor ß2-agonisten. Alle proefpersonen ondergingen spirometrie in rust. Indien de resultaten normaal waren, ondergingen de proefpersonen een inspanningstest en indien deze negatief was, een metacholinetest. Hierbij werd een toenemende doses metacholine ingeademd, totdat een daling van 20 procent werd bereikt bij de geforceerde uitademing in één seconde (FEV1). De internationale dopingregels vereisen dat de daling in de FEV1 optreedt met een concentratie metacholine (PC20) die lager is dan 2 mg/ml (milligram per milliliter) (4 mg/ml voor Turijn 2006). In de dagelijkse klinische praktijk wordt een test als positief afgegeven indien de respons optreedt bij een PC20 lager dan 8 mg/ml. Resultaten: Slechts één proefpersoon voldeed aan het criterium van de bronchodilatatie-test in rust. De overige 30 atleten ondergingen een inspanningstest, die in negen gevallen positief was. In 21 gevallen (13 mannen en 8 vrouwen) was de inspanningstest negatief, zodat een metacholinetest uitgevoerd werd. Zeven (33 procent) waren negatief voor een aTUE bij een PC20 boven 8 mg/ml, zeven (33 procent) waren positief voor een aTUE bij een PC20 lager dan 2 mg/ml, in vier (19 procent) gevallen was de PC20 2-4 mg/ml, en in drie (14 procent) 4-8 mg/ml. Conclusies: Strikte aandacht voor fair play moet nagestreefd worden, maar excessieve controle kan leiden tot ongelijke situaties voor astmatische atleten, waarbij een derde van de atleten niet behandeld mag worden met ß2-agonisten. Derhalve blijven onder de huidige reglementen astmatische atleten vaak verstoken van de meest effectieve therapeutische behandeling.
