Donderdag 19 juli 2018
Exercise hemodynamics in Chronic Heart Failure
Mensen met Chronisch Hartfalen (CHF) hebben vaak een verminderde inspanningscapaciteit door een tekortschietende pompfunctie van het hart. Elke stap in de zuurstoftransportketen van longen naar de actieve spier kan verantwoordelijk zijn voor een verminderde inspanningscapaciteit. Het proefschrift van Ruud Spee geeft inzicht in de pathofysiologische mechanismen van patiënten met CHF door het karakteriseren van de centrale (hart) en perifere (spier) determinanten van zuurstofopname tijdens inspanning.
- Centrale determinanten worden gemeten met de polsgolf contour analyse tijdens een maximale inspanningstest. In deze analyse wordt van slag tot slag de hartslag, het slagvolume, het hartminuutvolume (cardiac output) en de arteriële bloeddruk gemeten, in combinatie met een ademgasanalyse. Een centrale inspanningsbeperking is een plateau of daling van de cardiac output in de laatste 10% van de inspanningstest, dit blijkt bij een derde van de studiepopulatie het geval te zijn. Deze centrale inspanningsbeperking is gerelateerd aan een plateau of daling van het slagvolume en chronotrope incompetentie.
- De perifere determinanten worden gemeten door middel van een afgeleide parameter van Near Infrared Spectroscopy (NIRS): de Tissue Saturation Index (TSI). De TSI kan de lokale balans tussen zuurstofaanvoer en zuurstofverbruik tijdens of na inspanning meten in de skeletspier. TSI is een betrouwbare methode om inzicht te krijgen in de fysiologische achtergronden van het zuurstofopnamevermogen.
Idealiter zou een hemodynamische inspanningsmeting continue betrouwbare en accurate data moeten genereren tijdens en na inspanning. Patiënten met CHF zijn heterogeen in de hemodynamiek tijdens en na (sub)maximale inspanning. Er zijn centrale en perifere factoren betrokken bij het herstel van de zuurstofschuld die is opgebouwd tijdens de inspanning.
Er zijn verschillende behandelingen beschikbaar voor CHF naast medicatie, zoals cardiale resynchronisatie therapie (CRT) en fysieke training. Bij CRT kan de pompfunctie worden verbeterd door synchrone stimulatie van beide hartkamers door een biventriculaire pacemaker. Dit proefschrift geeft ook inzicht in de onderliggende mechanismen van de effecten van hoog intensieve intervaltraining (HIT) bij patiënten met chronisch hartfalen met en zonder cardiale resynchronisatie therapie (CRT) in de HIT Centraal studie. Het doel van de HIT Centraal studie is het evalueren van de relatieve bijdrage van inspanningshemodynamiek en skeletspieroxygenatie op HIT geïnduceerde effecten op het (sub) maximale inspanningsvermogen. De resultaten laten zien dat HIT leidt tot een verbetering van de lokale balans tussen zuurstofaanvoer en –verbruik. De effecten van HIT na CRT laten een additionele verbetering in inspanningsvermogen zien.
Ruud Spee promoveerde op 1 november 2017 aan de Universiteit Utrecht.
